صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۵۳

نالهٔ من می‌زند ناخن به دل ناهید را

گریهٔ من تازه رو دارد گلِ خورشید را

خطِ آزادی است از اهلِ طمع، بی حاصلی

عقدهٔ پیوند در دل نیست سرو و بید را

نامِ شاهان از اثر در دور می‌باشد مدام

جام می دارد بلند، آوازهٔ جمشید را

کوکبِ اقبال و دولت شوخ‌چشم افتاده است

مشرقِ دیگر بود هر صبحدم خورشید را

دوربینی کز مآلِ شادمانی آگه است

تیغِ زهرآلود می‌داند هلالِ عید را