صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۵۳۴۸
۱
گر در اقلیم رضا کاشانه‌ای می‌داشتم
در بهشت نقد اینجا خانه‌ای می‌داشتم
۲
کرد تنهایی به من این خاکدان را دل‌نشین
می‌شدم آواره گر همخانه‌ای می‌داشتم
۳
می‌کشیدم قامت همچون خدنگش را به بر
چون کمان من هم اگر سر خانه‌ای می‌داشتم
۴
بی‌سرانجامی مرا دارد مسلمان اینچنین
می‌شدم کافر اگر بتخانه‌ای می‌داشتم
۵
باعث آزادی چندین دبستان طفل شد
کاش من هم طالع دیوانه‌ای می‌داشتم
۶
نامه اعمال را زین بیش می‌کردم سیاه
گر امید گریهٔ مستانه‌ای می‌داشتم
۷
گرد ویرانی نمی‌گردید از جایی بلند
در خور سیلاب اگر ویرانه‌ای می‌داشتم
۸
از نزول غم نمی‌شد خانه یک دل خراب
گر به قدر درد و غم کاشانه‌ای می‌داشتم
۹
آنچه از خون جگر در کاسه من کرد چرخ
جمع اگر می‌ساختم میخانه‌ای می‌داشتم
۱۰
می‌توانستم گره صائب به بال برق زد
گربه کشت خود امید دانه‌ای می‌داشتم
تصاویر و صوت
نظرات