صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۵۴۵۶
۱
عشق را در بند جسم از پیچ و تاب افکنده‌ایم
خضر را در دام از موج سراب افکنده‌ایم
۲
با سیه‌مستان غفلت تازه رو برمی‌خوریم
پیش پای سایه فرش آفتاب افکنده‌ایم
۳
دوربینان بر فراز کوه بیدارند و ما
در ره سیل حوادث رخت خواب افکنده‌ایم
۴
چون سمندر غوطه در دریای آتش خورده‌ایم
تا ز روی آتشین او نقاب افکنده‌ایم
۵
با خیال روی او تا آشنا گردیده‌ایم
پرده بیگانگی بر روی خواب افکنده‌ایم
۶
زان رخ گلگون به خون دل قناعت کرده‌ایم
مهر گل از دوربینی بر گلاب افکنده‌ایم
۷
زاهدان خشک می‌ترسند از برق فنا
ما بر این آتش ز تردستی کباب افکنده‌ایم
۸
در چنین بحری که موجش می‌رباید کوه را
کشتی بی‌لنگر خود چون حباب افکنده‌ایم
۹
می‌شود آسان ز همت مشکل عالم، که ما
بارها گنجشک خود را بر عقاب افکنده‌ایم
۱۰
همچو چشم دلبران صائب مدار خویش را
از سیه‌مستی به بیداری و خواب افکند‌ایم
تصاویر و صوت
نظرات