صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۵۷۶۳
۱
پیام دوست ز باد بهار می‌شنوم
ز چاک سینه گل بوی یار می‌شنوم
۲
جنون من چه عجب گر یکی هزار شود؟
که وصف گل ز زبان هزار می‌شنوم
۳
هزار نکته سربسته بی‌میانجی حرف
ز غنچه دهن تنگ یار می‌شنوم
۴
از آن ز سیر چمن می‌برم ز خود پیوند
که ذکر اره ز هر شاخسار می‌شنوم
۵
چه آتش است که در مغز خاک افتاده است؟
که العطش ز لب جویبار می‌شنوم
۶
مرا چو تیشه فرهاد می‌خراشد دل
صدای کبک اگر از کوهسار می‌شنوم
۷
شکایتی است که مردم ز یکدگر دارند
حکایتی که درین روزگار می‌شنوم
۸
گذشت از دل گرم که خط مشکینت؟
که بوی سوختگی زان غبار می‌شنوم
۹
مباد نقش کسی بدنشین شود یارب
میان به حرم و طعن کنار می‌شنوم
۱۰
به گوش، پنبه سیماب می‌نهم صائب
زهر که حرف دل بی‌قرار می‌شنوم
تصاویر و صوت
نظرات