صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۵۸۷۶
۱
ما در شکست گوهر یکدانه خودیم
سنگ ملامت دل دیوانه خودیم
۲
چون بلبل از ترانه خود مست می شویم
ما غافلان به خواب ز افسانه خودیم
۳
در خون نشسته ایم ز رنگینی خیال
چون لاله دل سیاه ز پیمانه خودیم
۴
از پاس آشنایی احباب فارغیم
ممنون وحشت دل بیگانه خودیم
۵
گیریم گل در آب به تعمیر دیگران
هر چند سیل گوشه ویرانه خودیم
۶
چون تاک در بریدن خود فتح باب ماست
باران طلب ز گریه مستانه خودیم
۷
ما را غرور راهنما نیست راهزن
بیت الحرام خلق و صنمخانه خودیم
۸
چون غنچه نیست از دگران فتح باب ما
منت پذیر همت مردانه خودیم
۹
دست فلک کبود شد از گوشمال و ما
مشغول خاکبازی طفلانه خودیم
۱۰
ما چون کمال ز گوشه نشینی درین بساط
هر جا رویم معتکف خانه خودیم
۱۱
صائب شده است برق حوادث چراغ ما
تا خوشه چین خرمن بی دانه خودیم
تصاویر و صوت
نظرات