صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۶۱۵۵

ناله ما سینه چاک از سینه می آید برون

گوهر ما سفته از گنجینه می آید برون

ناز او با من بود از دیده حیران که حسن

سر گران از خانه آیینه می آید برون

کنج عزلت را غنیمت دان که می ریزد ز هم

مشک تا از خرقه پشمینه می آید برون

در نمی گیرد فسون در مار چون شد اژدها

مشکل از دل کینه دیرینه می آید برون

صائب از دل می رود بیرون خیال خط او

ریشه جوهر گر از آیینه می آید برون