صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۶۳۴

لبت به خون جگر شسته روی مرجان را

خط تو ساخته خس پوش، آب حیوان را

لب عقیق به دندان گرفته است سهیل

ز دور دیده مگر سیب آن زنخدان را؟

به آستین، سر اشکم فرو نمی آید

کفن ز اطلس خون بس بود شهیدان را

بشوی نقش وطن را به رود نیل از دل

که نیست آب مروت به چشم، اخوان را

جنون عشق ز فولاد پنجه دارد و من

به تار اشک رفو می کنم گریبان را

هر آنچه داده قسمت بود روان پیش آر

گران مکن به دل خود قدوم مهمان را

صفیر خامه صائب بلند چون گردید

نشست شعله آواز، عندلیبان را