صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۶۳۶۱

چرخ مقوس است ترا خانه کمان

بگذر چو تیر راست ز کاشانه کمان

دست از ستم بدار که در هر گشاد تیر

شیون بلند می شود از خانه کمان

تن در مده به عجز که در قبضه جهان

گردد کباده، نرم چو شد شانه کمان

مگذر ز حرف راست که از تیر نی بود

وقت مصاف نعره شیرانه کمان

باران تیر چون نکند خانه ها خراب؟

کز روی اوست هاله مه خانه کمان

ایمن مشو ز خصم که در پشت کردن است

هنگام جنگ، حمله مردانه کمان

صائب نکرده راس دل خویش را چو تیر

زنهار پا برون منه از خانه کمان