صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۶۴۲۱
۱
گر محو ز خاطر شود اندیشه مردن
ممکن بود از دل غم صدساله ستردن
۲
هر مایده از خوردن بسیار شود کم
جز مایده غم که شود بیش ز خوردن
۳
ابرام محال است به امساک برآید
نتوان عرق از سنگ گرفتن به فشردن
۴
در عالم انصاف ز مردان حسابی است
آن را که به انگشت توان عیب شمردن!
۵
پر گوهر شهوار کند درج دهن را
دندان تأسف به لب خویش فشردن
۶
در قبض ز بسط است فزون بهره سالک
گردید گهر قطره باران ز فسردن
۷
خالی به کشیدن نشد از آه، دل من
از آینه جوهر نشود کم به ستردن
۸
اول ثمر پیشرسش عمر دوباره است
دم را چو دم صبح به خورشید سپردن
۹
از دست نوازش تپش دل نشود کم
ساکن نشود زلزله از پای فشردن
۱۰
صائب به زر و سیم تسلی نشود حرص
آتش چه خیال است شود سیر ز خوردن؟
تصاویر و صوت
نظرات
اسامه