صائب تبریزی
غزل شمارهٔ ۷۳۵
۱
طاعت کند سرشک ندامت گناه را
ریزش سفید می کند ابر سیاه را
۲
نقصی به سرکشان ز تواضع نمی رسد
حسن از شکستگی شود افزون کلاه را
۳
ز افتادگی به مسند عزت رسیده است
یوسف کند چگونه فراموش، چاه را؟
۴
از عشق پاک، دایره حسن شد تمام
آغوش هاله ساخت کمربسته چاه را
۵
تا گشت روشنم که به جایی نمی رسد
کردم گره چو لاله به دل دود آه را
۶
مشکل که خط سبز به انصاف آورد
آن چشم نیم مست فراموش نگاه را
۷
خواهد به صد نیاز ز درگاه بی نیاز
صائب دوام دولت عباس شاه را
تصاویر و صوت
نظرات
محسن حیدرزاده جزی
محسن حیدرزاده جزی