صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۰۹
۱
اشک خالی کن دلهای غم اندوخته است
سخن سرد نسیم جگر سوخته است
۲
در بیابان تمنا اثر از منزل نیست
می کند آنچه سیاهی، نفس سوخته است
نظرات