صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۱۳
۱
دل به منت ز من آن یار جفاکیش گرفت
گل به رغبت نتوان از کف درویش گرفت
۲
کم خود گیر که انگشت نما می گردد
هر که چون ماه درین حلقه کم خویش گرفت
نظرات