صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۱۹
۱
دل آرمیده بود گفتگو چو هموارست
چمن صحیح بود تا نسیم بیمارست
۲
ز سایه روی زمین را کبود می سازد
ز ناز بس که نهال قدش گرانبارست
نظرات