صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۲۴
۱
سخن بلند چو گردد به وحی مقرون است
اتاقه سر مصحف کلام موزون است
۲
برات وعده می کهنگی نمی داند
که وعده می گلرنگ دعوی خون است
نظرات