صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۳
۱
تا ز زیر سنگ می آید برون مجنون ما
محمل لیلی برون رفته است از هامون ما
۲
عارفان را کنج تنهایی بود باغ و بهار
در خم خالی چو می می جوشد افلاطون ما
نظرات