صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۳۵
۱
هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت
امید شکرخند گل از چاک قفس داشت
۲
هر کس که درین دایره از ناموران شد
مانند نگین چشم به دست همه کس داشت
۳
برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار
تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت
نظرات