صائب تبریزی
شمارهٔ ۱۵۳
۱
هستی نماند و در سر پوچ آرزو بجاست
می شد تمام و نکهت او در کدو بجاست
۲
دخل جهان سفله نگردد به خرج کم
چندان که می برند به خاک آرزو بجاست
نظرات