صائب تبریزی
شمارهٔ ۲۴
۱
نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا
که برآرد ز کدورت می گلرنگ مرا
۲
نیست در عالم افسرده جگرسوخته ای
به چه امید برآید شرر از سنگ مرا؟
نظرات