صائب تبریزی
شمارهٔ ۲۹۴
۱
همان خشک است مژگان گر به خوناب دگر غلتد
نگردد رشته تر چندان که در آب گهر غلتد
۲
که بیرون میدهد راز گلوسوز محبت را؟
عجب دارم ز دست رعشهداران این گهر غلتد
نظرات