صائب تبریزی
شمارهٔ ۵۳
۱
سرشته اند به دیوانگی سرشت مرا
نمی توان به قلم داد خوب و زشت مرا
۲
مرا به ریزش ابر بهار حاجت نیست
رگ بریده تاکی بس است کشت مرا
نظرات