صائب تبریزی

با درود. این که تک بیت نیست یه غزل کامل هس.به غیر دل که عزیز و نگاه داشتنی استجهان و هر چه در او هست، واگذاشتنی استنظر به هر چه گشایی درین فسوس آباددریغ و درد بر اطراف او نگاشتنی استچه بسته ای به زمین و زمان دل خود را؟گذشتنی است زمان و زمین گذاشتنی استترا به خاک زند هر چه را برافرازیبه غیر رایت آهی که برفراشتنی استهمین سرشک ندامت بود دل شبهادرین زمین سیه، دانه ای که کاشتنی استبه شکر این که ترا چشم دل گشاده شده استبه هر چه هست، ز عبرت نظر گماشتنی استکسی که درد دلش را فشرده، می داندکه درد نامه صائب به خون نگاشتنی استاگر به خون ننویسی، به آب زر بنویسکه عزت سخن اهل درد، داشتنی است