صائب تبریزی

من این شعر را کاملتر دیده‌ام :شماره 783: مستمع صاحب سخن را بر سر کار آوردمستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد/غنچه خاموش بلبل را به گفتار آورداز حجاب حسن شرم آلوده لیلی هنوز/بید مجنون سر به زیر انداختن بار آوردعشق دل را از تمنا پاک نتوانست کرد/این کباب خام آتش را به زنهار آوردلذت دیدار می بخشد نقاب روی یار/پشت این آیینه طوطی را به گفتار آوردچون نشیند، فتنه آخر زمان ساکن شود/چون زجا خیزد، قیامت را به رفتار آوردبرنگردد در قیامت جان مشتاقان به جسم/کیست این سیلاب را دیگر به کهسار آورد؟دیده بی شرم فیض از روی نیکو می برد/طفل جیب و دامن پرگل زگلزار آورددانه ای کز روی آگاهی نیفشانی به خاک/خوشه اشک ندامت عاقبت بار آوردخود مگر از روی لطف آیینه دار خود شود/ورنه مسکن نیست موسی تاب دیدار آوردسنگباران کرد مالک را زلیخا از گهر/این سزای آن که یوسف را به بازار آورد!می شمارد خار پیراهن رگ جان را تنش/چون میان نازک او تاب زنار آورد؟از دهان مار صائب می رباید مهره را/هر که دل بیرون از آن زلف سیه کار آورد

این تک بیت در حقیقت دو مصرع نخست غزل شمارهٔ 2383 صائب است که در میان مردم به کنایه و ضرب المثل رواج دارد. امروزه گاهی در میان مردم شنیده می شود که مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد و یا آن کهمستمع صاحب سخن را بر سر شوق آورد