صغیر اصفهانی

شمارهٔ ۳۴

فرقی نمانده در عمل خوب و زشت ما

یکسان شده است کعبه و دیر و کنشت ما

انجام خود ز خوی بد و نیک خود بیاب

در ما نهفته دوزخ ما و بهشت ما

گر برخلاف میل رود عمر چاره چیست

بوده است این ز روز ازل سرنوشت ما

حالی بود عمارت ما خاک و خشت غیر

تا خود عمارت که شود خاک و خشت ما

گوئی به هیچ روی تغیر پذیر نیست

دست طبیعت آنچه نهد در سرشت ما

گر سعی ماست حاصل ما روز رستخیز

نبود بغیر صاعقه در خورد کشت ما

کفر است ناامیدی و بیگانگی صغیر

باشد که ننگرند بکردار زشت ما