سلمان ساوجی
غزل شمارهٔ ۱۴۲
۱
باد سحر از کوی تو بویی به من آورد
جانهاش فدا باد! که جان را به تن آورد
۲
دلهای ز خود رفته ما را که غمت داشت
آمد سحری بوی تو با خویشتن آورد
۳
دلها شده بودند به یک بارگی از جان
لطفت به سلامت همه‌شان با وطن آورد
۴
شد دیده یعقوب منور به نسیمی
کز یوسف مصرش خبر پیرهن آورد
۵
این رایحه مشک ز دشت ختن آمد؟
یا بوی اویس است که باد از یمن آورد؟
۶
در باغ مگر بزم صبوح است، که گل را
عطار سحرگاه به دوش از چمن آورد؟
۷
آن قطره عرق نیست که بر عارضت افتاد
آبی است که با روی گل یاسمن آورد
تصاویر و صوت
نظرات
mareshtani
پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.