سلمان ساوجی

غزل شمارهٔ ۳۵۶

دل بر سر کوی تو نهادیم به خواری

جان در غم عشق تو بدادیم به زاری

دل در غم عشق تو نهادیم نه بر عمر

زیرا که مقیم است غم و عمر گذاری

تا چند بگریم من و تا چند بنالم

از شوق گل روی تو چون ابر بهاری؟

من ذره ناچیز و تو خورشید دلفروز

صد مهر مرا هست و تو یک ذره نداری

فریاد ز زلف تو که صد بار به روزی

در روز سفیدم بنماید، شب تاری

من چون به سر آرم صنما بی تو که هر شب؟

خوابم بری از چشم و خیالم بگذاری

جان مهر لبش دارد و شرطست که جان را

سلمان به همان مهر به جانان بسپاری

۱۳۹۲/۰۴/۰۵ - ۰۷:۴۸:۱۲

گذاری یعنی گذرا و صفت نسبی است

۱۳۹۲/۰۴/۰۵ - ۰۷:۵۰:۲۲

بیت چهارم می فرماید تو خورشید روشنی هستی و من ذره ای و تو ذره ای نداری یعنی من را نداری ولی معنی ذره ای مهر نداری هم هست .

۱۳۹۲/۰۴/۰۵ - ۰۷:۵۱:۵۴

بیت 6 میگوید خوابم را می بری و خیال را برایم می گذاری