سلمان ساوجی

غزل شمارهٔ ۳۷۸

می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی

ما را به دام خویشتن گرفتار می‌کنی

دین می‌خری به عشوه و دل می‌بری ز دست

آری تو زین معامله بسیار می‌کنی

هر دم هزار بی سر و پا را چو زلف خویش

برمی‌کشی و باز نگونسار می‌کنی

دارم دلی خراب به غایت ضعیف و تو

هر چه غمی است بر دل من بار می‌کنی

از خواب، آن دو چشم گران خواب را ممال

زنهار فتنه‌ای را به چه بیدار می‌کنی

در حلقه‌های زلف خود آتش فروختی

وین از برای گرمی بازار می‌کنی

زان خط که گرد دایره روی می‌کشی

روز سفید ما چو شب تار می‌کنی

من پرده بر سرایر عشق تو می‌کشم

لیکن تو هتک پرده اسرار می‌کنی

سلمان چو آفتاب به کویش بر آ چرا

چون سایه سجده پس دیوار می‌کنی

کلیات سلمان ساوجی به تصحیح دکتر عباسعلی وفایی - سلمان ساوجی - تصویر ۴۷۳

دیوان سلمان ساوجی به اهتمام منصور مشفق - سلمان ساوجی - تصویر ۳۸۴

الهام فغانی مهر

۱۳۹۴/۰۱/۲۳ - ۲۲:۴۷:۲۷

در چهار مصراعْ هجاهای اضافی ای نوشته شده که آشکارا وزنِ مصراع را خراب می کند. جایگزین های مناسب تر این ها هستند:مصراعِ دوم، بیتِ اول: ما را به دامِ خویش گرفتار می کنیمصراعِ دوم، بیتِ چهارم: هرچه غم است بر دلِ من بار می کنیمصراعِ دوم، بیتِ پنجم: زنهار فتنه را به چه بیدار می کنیمصراعِ دوم، بیتِ آخر: چون سایه سجده به دیوار می کنی (در یک خوانش، دیوار می شود مسجود. اما خوانشِ بهتری ممکن است که طبقِ آن، دیوار مسجِد--مکانِ سجده--است؛ شبیهِ تعبیرِ "به" در "سجده به خاک کردن".)

الهام فغانی مهر

۱۳۹۴/۰۱/۲۴ - ۲۰:۴۵:۲۹

پیشنهادِ آخر از حاشیه ی قبل اشتباه بود؛ وزن را کوتاه تر می کرد. پیشنهادِ جدید، دست کم، موزون است: چون سایه سجده بر پسِ دیوار می کنی.

سید محسن

۱۳۹۸/۱۰/۰۲ - ۱۷:۳۶:۴۰

هر جا غمی است بر دل من بار میکنیچون سایه سجده به دیوار میکنیدر بیت المقدس یک دیوار هست بنام دیوار ندبه که یهودیان در مقابل آن مناسکی را انجام میدهند و همانطور که هر جا نام رود بیاید منظور رودی است که عیسی مسیح غسل تعمید گرفت در این مورد هم هرجا نام دیوار بیاید منظور همان دیوار ندبه است

سلمان ساوجی

غزل شمارهٔ ۳۷۸

تصاویر و صوت

نظرات

الهام فغانی مهر

الهام فغانی مهر

سید محسن