سلمان ساوجی
قطعه شمارهٔ ۱۱۷
۱
دوش با من خرد از روی نصیحت می‌گفت
کای گرفته ز جهان طبع لطیف تو ملال
۲
پیش ارباب زمان می نروی از چه سبب
بهر قوتی که گریزت نبود در همه حال
۳
گفتمش زانکه درین دور قمر نیست کسی
که درو بوی مروت بود و حسن خصال
۴
کوه کندن ز پی قوت به نوک مژه به
که شدن پیش لئیمان زمان بهر سوال
نظرات