سنایی
رباعی شمارهٔ ۵۴
۱
تا جان مرا بادهٔ مهرت سودست
جان و دلم از رنج غمت ناسودست
۲
گر باده به گوهر اصل شادی بودست
پس چونکه ز بادهٔ تو رنج افزودست
تصاویر و صوت
نظرات