سیف فرغانی
شمارهٔ ۷
۱
کی بنگرد برحمت چشم خوش تو ما را
نرگس همی نیارد اندر نظر گیا را
۲
دل می دهد گواهی کورا تو برد خواهی
چشمت بتیر غمزه گو جرح کن گوا را
۳
ای محتشم بخوبی هستم فقیر عشقت
در شرع بر توانگر حقی بود گدا را
۴
گر سایه جمالت بر خاک تیره افتد
چون آفتاب ذره روشن کند هوا را
۵
حسنت بغایت آمد زآن صید کرد دل را
عشقت بقوت آمد از ما ببرد مارا
۶
عشق فراخ گامت در دل نهاد پایی
بر میهمان شادی غم تنگ کرد جا را
۷
بسیار جهد کردم اندر مقام خدمت
تا تحفه ای بسازم درگاه کبریا را
۸
دل از درخت همت افشاند میوه جان
برگی جزین نباشد درویش بی نوا را
۹
درآشنایی تو خویشی بریدم از خود
بیگانه وار منگر زین بیش آشنا را
۱۰
قهرت شکست پایم گشتم مقیم کویت
لطفت گرفت دستم بردم بسر وفا را
۱۱
سیف ار ز حکم یارت شمشیر بر سر آید
تسلیم شو چو مردان گردن بنه قضا را
۱۲
زین صابر ضروری دیگر مجوی دوری
(مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا)
نظرات