شاه نعمت‌الله ولی
غزل شمارهٔ ۱۱۱۷
۱
نظری می‌کنم و وجه خدا می‌بینم
روی آن دلبر بی‌روی و ریا می‌بینم
۲
بر جمالش همگی صورت جان می‌نگرم
وز کمالش همه تن لطف و وفا می‌بینم
۳
نه به خود می‌نگرم صنع خدا تا دانی
بلکه من صنع خدا را به خدا می‌بینم
۴
ترک آن قامت و بالاش نگویم به بلا
گرچه از قامت و بالاش بلا می‌بینم
۵
مردم دیدهٔ ما غرقه به خون نظرند
هر طرف می‌نگرم چشمهٔ لا می‌بینم
۶
صوفی صومعهٔ خلوت معنی شده‌ام
لاجرم صورت می صاف و صفا می‌بینم
۷
جان سید شده آیینهٔ جانان به یقین
عشق داند ز کجا تا به کجا می‌بینم
نظرات
طاهری