شاه نعمت‌الله ولی
غزل شمارهٔ ۱۳۳۸
۱
چون مردمک دیدهٔ ما گوشه نشین شو
در زاویهٔ چشم در آ و همه بین شو
۲
گوئی که منم عاشق و معشوق من آنست
عشقی به حقیقت تو همانی و همین شو
۳
در کوی خرابات گرفتیم مقامی
رندانه بیا ساکن این خلد برین شو
۴
سریست امانت بر ما جان گرامی
گر زانکه امانت طلبی روح امین شو
۵
عاشق شو و این عقل رها کن که چنان نیست
بشنو سخن عاشق سرمست و چنین شو
۶
گر آتش عشقش به تو نوری بنماید
اندیشه مکن نور خدایست قرین شو
۷
با سید سرمست قدم نه به خرابات
می نوش و چو چشم خوش او عین یقین شو
نظرات