شاه نعمت‌الله ولی
غزل شمارهٔ ۶۹۵
۱
عقل چندان که خود بیاراید
در نظر هیچ خوب ننماید
۲
خاکساری است آبرویش نیست
با دم سرد باده پیماید
۳
بستهٔ او مشو که حیف بود
کار عاشق ز عقل نگشاید
۴
کشتهٔ عشق شو چو زنده دلان
گر تو را عمر جاودان باید
۵
هر که با عاشقی شود همدم
از دم او دمی بیاساید
۶
به عدم عالمی رود ز وجود
به وجود جدید باز آید
۷
نعمت الله جان به جانان داد
خوش بود گر قبول فرماید
نظرات