شاه نعمتالله ولی
رباعی شمارهٔ ۱۴۷
۱
بودش به کمال خویش بودم بخشید
لطفش به کرم شهد شهودم بخشید
۲
او طالب من که ظاهرش گردانم
من طالب او که تا وجودم بخشید
نظرات