شاه نعمتالله ولی
رباعی شمارهٔ ۱۷۵
۱
ممکن ز وجود هستی ای دارد و بس
نقشی ز خیال خویش می آرد و بس
۲
بلبل ز گلشن نسیم بوئی یابد
یعنی رخ خود به خار می خارد و بس
نظرات