شاه نعمتالله ولی
رباعی شمارهٔ ۲۳۷
۱
تا جان باشد به می خوری می کوشم
خوش آب حیاتی است روان می نوشم
۲
مویی ز سر زلف بتی یافته ام
زنار کنم به عالمی نفروشم
نظرات