صوفی محمد هروی
بخش ۱۱۶
۱
دلم به درد و غم عشق مبتلی تا کی
ز شوق زلف تو در دام صد بلا تا کی
در جواب او
۲
مرا به سینه تمنای ماس وا تا کی
دلم به صحنک پالوده مبتلی تا کی
۳
کنون به دهر چو ماقوت نیست صابونی
به سینه ولوله شوق زلبیا تا کی
۴
شدند جلبک و روغن به تابه اندر تحت
میان عاشق و معشوق ماجرا تا کی
۵
ز حد گذشت بیا مطبخی کرم فرما
بگوی در دل من شوق زیروا تا کی
۶
ربوده قامت زناج جمله دلها را
میان خلق ندانم که این بلا تا کی
۷
نوای مرغ بود خوش به گلشن منقل
بگوی نان تنک سفره بی نوا تا کی
۸
به درد جوع اسیرست صوفی مسکین
مقیم در شب و روز از پی دوا تا کی
نظرات