صوفی محمد هروی
بخش ۱۲۳
۱
آه ازین درد جدائی که مرا بر جگرست
آه ازین آتش جانسوز که هردم به برست
در جواب او
۲
مرض جوع زانواع مرضها بترست
تو چه دانی که ازین درد، دلت بی خبرست
۳
سخنی با تو بگویم بشنو از سر صدق
مرهم سینه هر گرسنه حلوای ترست
۴
قلیه گر بر سر بغرا نبود بد باشد
لیک همکاسه چو افتاد از آن بد، بتر ست
۵
به روی سفره که مانند سماء دوارست
کاسه ها اختر و آن صحن مزعفر قمرست
۶
آن که او قوت دل باشد و آسایش جان
تنک میده و آن شیر برنج شکرست
۷
از گلستان ارم به بود اندر همه حال
طبقی نرگسی آن لحظه که اندر نظرست
۸
صوفیا گر چه بلائی بود این گرسنگی
با تو همکاسه پرخوار بلائی دگرست
۹
این چه بوی است که بازار معطر گشته
مشک را قوت این نیست کباب جگرست
نظرات