طبیب اصفهانی
شمارهٔ ۱۴۳
۱
از نفس گرم من عالمی افروخته
می نگرم هر کرا ز آتش من سوخته
۲
داغ غم تو بدل موسم پیری رسید
صبح دمید و هنوز شمع من افروخته
۳
بهر شهانست گنج خاص خودم آنکه هست
مخزن صد گوهر این جان غم اندوخته
۴
ماه و ره بندگی، خواجه مزن طعنه ام
بر قدم این جامه را دست قضا دوخته
۵
عشق در آن وادیم سوخت که از رهروان
تو ده خاکستری هر قدم اندوخته
۶
جان اسیران که سوخت باز؟ کز آن صیدگاه
آید وآرد نسیم بال و پر سوخته
۷
گو منما رخ بمن حاجت نظاره نیست
شوق تو در دیده ام بس نگه اندوخته
۸
خنده ترا و مرا گریه بود خوش، که داد
آنکه ترا خنده یاد، گریه ام آموخته
۹
نور محبت طبیب از دل بی غم مجوی
کی دهدت پرتوی شمع شب افروخته
تصاویر و صوت
نظرات