واعظ قزوینی

شمارهٔ ۱۲۲

زان لبم، چاره یک شکر خند است

درد دل را، علاج گلقند است

خال نیلی، برآن لب شیرین

تخم ریحان و، شربت قند است

برد دیوانه خوشدلی ز میان

غصه ها حصه خردمند است

هر طرف گریه چشمه چشمه روان است

غم عشق تو کوه الوند است

اوست مجنون ز مردم ای عاقل

که به زنجیر فکرها بند است

نیست واعظ به از سخن اثری

زاده طبع به ز فرزند است