واعظ قزوینی

شمارهٔ ۱۷۹

دو رنگی، شیوه اهل زمانه است

در آیین دویی، هر کس یگانه است

بهم چون بافت مهمان همچو زنجیر

نه مهمانخانه، آن زنجیر خانه است

بر بیداربختان حرف دنیا

سراسر خواب غفلت را فسانه است

براه دین برای توسن نفس

رگ غیرت تو را، چون تازیانه است

غرور آرد، چو نعمت گشت افزون

که سرکش خوشه از بالای دانه است

کلام عشق واعظ، از زبان نیست

که این حرف آتش دل را زبانه است