واعظ قزوینی

شمارهٔ ۴۲

نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا

مرهمی جز دوست نبود زخم آغوش مرا

بر سرم سودای جانان، بسکه پا افشرده است

باده پرزور نتواند برد هوش مرا

شد ز خامی در سر کار هوس عهد شباب

تندی این آتش آخر ریخت سر جوش مرا

در کشاکش از نهاد سخت خویشم سر بسر

نیست غیر از خویش باری چون کمان دوش مرا

بود و نابود مرا از بس به غارت برده دوست

می توان پرسید ازو حرف فراموش مرا

می چکد خون از دم تیغ زبانها خلق را

نیست واعظ هیچ پند از پنبه به، گوش مرا