واعظ قزوینی
شمارهٔ ۱۱۲
۱
آمد پیری و، زشت شد صورت تو
از دست تو بگرفت ترا نکبت تو
۲
از بس بتن تو چشم چون پنبه شده است
ماند به کمان پنبه زن قامت تو
نظرات