واعظ قزوینی
شمارهٔ ۱۲۱
۱
گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی
با تیر قضا چه چاره جز آماجی
۲
شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست
یعنی که: اجل میکندت حلاجی
نظرات