واعظ قزوینی
شمارهٔ ۳۴
۱
ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است
زآن زلف رسا، دست سخن کوتاه است
۲
خوش با دل زار عاشقان پیچیده است
آن زلف مگر ز دودمان آه است؟!
نظرات