وحشی بافقی
شمارهٔ ۳۲۹
۱
رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من
کرد ضایع کار من این بخت بی اقبال من
۲
طایری بودم من و غوغای بال افشانیی
چشم زخمی آمد و بشکست بر هم بال من
۳
بخت بد این رسم بد بنهاد و رنجاند از منت
ورنه کس هرگز نمی‌رنجیده از افعال من
۴
گشته‌ام آواره سد منزل ز ملک عافیت
می‌دواند همچنان بخت بد از دنبال من
۵
ساده رو وحشی که می‌خواهد به عرض او رسید
آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من
نظرات
bisaye
رضا
مرتضی