وحشی بافقی
رباعی شمارهٔ ۷
۱
آن سرو که جایش دل غم پرور ماست
جان در غم بالاش گرفتار بلاست
۲
از دوری او به ناخن محرومی
سد چاک زدیم سینه جایش پیداست
نظرات
علی