فرخی یزدی
شمارهٔ ۷
۱
ز بس ای دیده سر کردی شبِ غم اشکباری را
به روزِ خویش بنشاندی من و ابرِ بهاری را
۲
گدا و بی‌نوا و پاکباز و مُفلِس و مِسکین
ندارد کس چو من سرمایهٔ بی‌اعتباری را
۳
چرا چون نافهٔ آهو نگردد خونِ دل دانا
در آن کشور که پُشک ارزان کند مُشکِ تتاری را
۴
غِنا با پافشاری کرد ایجادِ تهی‌دستی
خدا ویران نماید خانهٔ سرمایه‌داری را
۵
وکالت چون وزارت شد ردیفِ نامِ اشرافی
چه خوب آموختند این قوم علمِ خرسواری را
۶
ز جورِ کارفرما کارگر آن سان به خود لرزد
که گردد روبه‌رو کبکِ دری بازِ شکاری را
۷
ز بس بی‌آفتابِ عارِضت شب را سحر کردم
ز من آموخت اختر، شیوهٔ شب‌زنده‌داری را
نظرات