فرخی یزدی
شمارهٔ ۲۶۴
۱
در پای گلی شبی نهاده سر خویش
دادم به چمن آب ز چشم تر خویش
۲
آنگاه چو مرغ در قفس، با اندوه
کردم سر خویش را بزیر پر خویش
نظرات