خواجه عبدالله انصاری

مناجات شمارهٔ ۱

یارب دل پاک و جان آگاهم ده

آه شب و گریه سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بیخود کن

بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده

الهی یکتای بی همتایی، قیوم توانایی، بر همه چیز بینایی، در همه حال دانایی، از عیب مصفایی، از شرک مبرایی،اصل هر دوایی، داروی دلهایی، شاهنشاه فرمانفرمایی، معزز بتاج کبریایی، بتو رسد مُلک خدایی.

زهرا شیبانی :

بهروز توحیدیان :

مهران رفیعی :

مرتضی

۱۳۹۸/۰۴/۰۸ - ۱۹:۳۵:۲۱

مناجات روح بخشی هستشیخ در جایی میفرمایند:یا رب به محمد و علی و زهرا،یا رب به حسین و حسن آل عبا،از لطف برآر حاجتم در دو سرا،بی منت خلق یا علی اعلی

ملیکا رضایی

۱۴۰۰/۰۵/۱۱ - ۰۰:۴۰:۳۴

در وصف کردن خداوندگار ،هر چه گویی کم است ...

محسن جهان

۱۴۰۱/۰۲/۱۰ - ۰۳:۵۹:۳۳

تفسیر ابیات فوق؛ از مناجات نامه عارف و دانشمند بزرگوار قرن چهارم. شیخ پس از ذکر نام ذات احدیت می‌فرماید، خدایا دلی پاک و جانی آگاه به معرفت تو عطا کن که بتوانم با ناله های سحرگاهی که طلوع نور را نوید میدهد خود را به تو زنده کنم. و اراده‌ ای عطا کن که اول از خود بیخود شده و تمام خودبینی ها و غرورم را از بین برده و سپس به درگاه خودت مرا راهنمایی فرما. الهی آمین