ابوسعید ابوالخیر
رباعی شمارهٔ ۳۷۷
۱
شوخی که به دیده بود دایم جایش
رفت از نظرم سر و قد رعنایش
۲
گشت از پی او قطره زنان مردم چشم
چندان که زاشک آبله شد بر پایش
تصاویر و صوت
نظرات
کمال داودوند